Het is vooral het zicht op een nachtelijke hemel dat mij heeft aangespoord om me te verdiepen in de hemelmechanica.
Al in de jaren ’50 zag ik enkele Zonsverduisteringen. Planeten kwamen pas later in het zicht.
Ik heb me in de jaren ’60 verder verdiept in astronomische verschijnselen. Zo bouwde ik een eerste sterrenkijker, waarmee ik de schijngestalten van Venus kon waarnemen. Ook kon ik aan de hand van de beweging van Venus gedurende enkele maanden aan de westelijke horizon, mij de beweging van Venus rond de Zon voorstellen. Gelijk Copernicus dat heeft gedaan, om tot zijn heliocentrisch wereldbeeld te komen.
Nog voor ik de betekenis van deze fenomenen goed kon inschatten, was ik geïnteresseerd in hun ritmiek, hun steeds terugkerende verschijningen en loop door de ecliptica.
Tegelijkertijd ontstonden eerste vormen van zonnewijzers.